Palestyna ? okupacja i opór

Izrael jest często przedstawiany jako podpora demokracji, utrzymująca pokój na Bliskim Wschodzie. Prawda jest zgoła inna. Od momentu powstania tego państwa na terenie Palestyny stosuje ono brutalne, rasistowskie, kolonialne praktyki.

Zanim jeszcze doszło do utworzenia Izraela, o wpływy w Palestynie walczyły ze sobą konkurujące mocarstwa. W 1516 roku władzę przejęło w tym regionie Imperium Osmańskie. Następnie w 1832 roku Palestyna znalazła się w strefie wpływów Egiptu.

Osiem lat później w Palestynie interweniowała Brytania, by przywrócić tam panowanie dynastii Osmanów.

Z początkiem XX wiek na popularności zyskał polityczny ruch ? syjonizm. Jego przedstawiciele głosili, że antysemityzmu nie da się całkowicie wykorzenić i z tego powodu Żydzi muszą zamieszkać w osobnym państwie.

Była to zrodzona z rozpaczy i błędna reakcja na okrutny antysemityzm uprawiany przez rządzących w Europie.

Liderzy ruchu syjonistycznego zabiegali o poparcie najbardziej potężnych światowych mocarstw. W szczególności liczyli na wsparcie Imperium Brytyjskiego.

Gdy w 1916 roku premierem Brytanii został wywodzący się ze Partii Liberalnej David Lloyd George, udzielił on wsparcia ruchowi syjonistycznemu. Rok później podpisano Deklarację Balfoura, która ugruntowała wsparcie dla ?utworzenia żydowskiej siedziby narodowej?.

Brytania liczyła na to, że żydowskie państwo na Bliskim Wschodzie będzie przyczółkiem, który pozwoli na realizację interesów Zachodu w regionie.

W następstwie Pierwszej Wojny Światowej upadło Imperium Osmańskie i Brytania przejęła kontrolę nad Palestyną.

Trwający antysemityzm, nazistowska okupacja i Holokaust zmusiły wielu Żydów do ucieczki z Europy. Syjonizm zyskał w tym czasie wielu zwolenników.

Wprowadzenie w życie idei państwa żydowskiego nieuchronnie oznaczało wypędzenie ludności palestyńskiej. Zatem państwo Izrael już u swego zarania było projektem o charakterze rasistowskim.

W 1947 roku ONZ zatwierdził rasistowski plan podziału terytorium Palestyny na dwa państwa. Palestynę dla ludności arabskiej oraz Izrael dla ludności żydowskiej. Przy czym Jerozolima miała mieć status strefy międzynarodowej.

Temu planowi słusznie przeciwstawili się Palestyńczycy. Jednak syjoniści byli w stanie utworzyć państwo Izrael, stosując represje wobec ludności palestyńskiej ze wsparciem zachodniego imperializmu.

Panowanie Brytyjczyków dobiegło końca w maju 1948 roku i Izrael proklamował swoją niepodległość. W reakcji na te wydarzenia uformowała się koalicja państw arabskich mająca na celu walkę z izraelską okupacją i zachodnim imperializmem.

Pod okupacją Izraela znalazło się o wiele więcej terytorium palestyńskiego w porównaniu z podziałem proponowanym przez ONZ.

Palestyńczycy nazywają ten okres Nakbą, czyli katastrofą. Około 80% palestyńskiej ludności arabskiej zostało wypędzonych ze swoich domów.

Historyk Ilan Pappe opisuje to w następujący sposób:

?W przeciągu siedmiu miesięcy zniszczono 531 wiosek i spustoszono 11 miast. Masowym wypędzeniom towarzyszyły masakry, gwałty i uwięzienia?.

W 1967 roku, w wyniku wojny sześciodniowej, Izrael dokonał aneksji kolejnych terenów. Przejął kontrolę nad Gazą i Zachodnim Brzegiem Jordanu, w tym Jerozolimą, a także nad Wzgórzami Golan w Syrii i Półwyspem Synaj w Egipcie.

Sukcesy wojska izraelskiego przekonały Stany Zjednoczone, że Izrael będzie użytecznym żandarmem w regionie. Szerokim potokiem do Izraela zaczęły płynąć broń i pomoc wojskowa.

W 1993 roku, w Oslo, pomiędzy Organizacją Wyzwolenia Palestyny (OWP) a Izraelem toczyły się ?rozmowy pokojowe?. Doprowadziły one do utworzenia Autonomii Palestyńskiej, której celem było zarządzanie częścią terytorium Gazy i Zachodniego Brzegu.

Niektórzy Palestyńczycy uznali to za sukces. Jednak była to kolejna pułapka.

Pappe skomentował to w ten sposób:

?Negatywną stroną udziału OWP w tym procesie było to, że jednostronna polityka Izraela polegająca na stopniowym anektowaniu i podziale terytoriów okupowanych zyskała teraz legitymację w postaci porozumień, które podpisali liderzy OWP?.

Palestyna ? długa historia ruchu oporu

W wyniku aneksji terytorium Palestyny i powstania państwa Izrael Palestyńczycy zostali zmuszeni do schronienia się w obozach dla uchodźców w sąsiadujących państwach. To w takich okolicznościach powoli kształtował się ruch oporu.

W 1959 roku w Kuwejcie mała grupa działaczy założyła organizację wyzwolenia pod nazwą Fatah. Fatah stał się dominującą frakcją w ramach Organizacji Wyzwolenia Palestyny, oficjalnego organu przedstawicielskiego Palestyńczyków.

W 1987 roku na terytoriach okupowanych wybuchło powstanie ? intifada.

Rzucaniu kamieniami i działaniom bojowym towarzyszyły masowe protesty i strajki. Ludzie sami zaczęli organizować edukację i opiekę zdrowotną.

Rewolta przyspieszyła podpisanie porozumień pokojowych w Oslo w 1993 r., które USA i Izrael wykorzystały jako narzędzie powtrzymania rosnącego oporu.

Ludzie poczuli się zdradzeni i od czasu podpisania Porozumień z Oslo w 1993 roku szukali innych sposobów działania. Niektórzy dołączyli do Hamasu ? islamskiego ruchu oporu.

Iskrą, która spowodowała wybuch drugiej intifady, była wizyta premier Izraela Ariela Sharona na Wzgórzu Świątynnym we Wschodniej Jerozolimie we wrześniu 2000 roku.

Izraelczycy otworzyli ogień do rzucających kamieniami, protestujących Palestyńczyków, zabijając siedmioro z nich. W Gazie i na Zachodnim Brzegu wybuchły protesty.

W pierwszych pięciu dniach intifady zabitych zostało 47 Palestyńczyków, a 1885 zostało rannych. W tym czasie Siły Obrony Izraela wystrzeliły w przybliżeniu 1,3 miliona kul.

W ramach działań odwetowych Hamas wszczął ofensywę militarną przeciw Siłom Obrony Izraela, wykorzystując taktyki partyzanckie, aby przenieść działania wojenne do serca Izraela.

W 2006 roku Hamas wygrał wybory w Gazie i po nieudanej próbie wspieranego przez Zachód puczu przejął władzę od Autonomii Palestyńskiej.

Opór i okupacja miały swój ciąg dalszy. W 2018 roku Wielki Marsz Powrotu przyciągnął dziesiątki tysięcy przesiedlonych Palestyńczyków. Maszerowali w kierunku granicy ze Strefą Gazy. Na miejscu spotkali się z ekstremalną przemocą.

Zginęło 183 Palestyńczyków i pracowników organizacji pomocowych. Izraelscy snajperzy zranili 6106 protestujących.

Tłumaczyła Agnieszka Kaleta

Tags: Featured

Category: Gazeta - czerwiec 2021, Gazeta - czerwiec 2021 - cd.